Natuurgekwetter – editie nummer 11 – ‘Cees Verkerke ziet alle aandacht uitgaan naar het beeldschermpje en getwitter. In zijn stukjes ‘natuurgekwetter’ zal hij in maximaal 140 woorden de aandacht proberen om te buigen naar de schoonheid die natuur heet.’ .
Het is elf uur ’s avonds en ik laat de hond in het bos tegenover ons uit. Het is stil alom. Een overweldigende stilte.
Dan uit het niets hoor ik de roep van de wulp. Als melancholie een naam zou moeten krijgen dan is het wulp. ‘Wu-lip, wu-lip, wu-lip’, klinkt het mistroostig drie keer achter elkaar met enige tussenpozen. De wulp is een vogel die zich op weilanden en in de duinen thuis kan voelen.
Het bijzondere is dat de snavel van de wulp een bijzondere buiging naar beneden maakt. Een bekend en hilarisch ezelsbruggetje om de naam te onthouden is ‘de snavel van de wulp wijst naar zijn gulp’. Ik vond op het weiland naast ons een dode. Ik heb hem bewaard voor de bijzondere neerbuigende snavel.
Maar verder geen neerbuigend woord over de wulp!
