In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
Gezien mijn medische achtergrond beperk ik mij in de menselijke ontmoetingen. Social distance, zoals ze dat zo mooi noemen.
Waar ik me niet inhoud is in het zoveel als mogelijk buiten zijn. Onze bordercollie, Mozz, is een hond die heel veel beweging nodig heeft. Dus starten me-vrouw Els en ik de dag behoorlijk vroeg met een stevige wandeling.
Daarna vul ik een thermosfles met koffie en we stappen op de fiets. Ik fiets zo het plaatjesboek van mijn jeugd binnen. Weilanden met roepende grutto’s. Een kirrend visdiefje boven de vaart. Rietvelden zijn geschoren maar in het oude riet hoor ik de karekiet en rietzanger krassen. De prachtigste jeugdherinneringen. Mijn mond staat niet stil.
Soms bruut opgeschrikt door een wielrenner die bij passeren nauwelijks afstand houdt. Terug in de realiteit voel ik me toch dan weer het veiligst in eigen tuin.
