Natuurgekwetter – Week 11 – ‘Cees Verkerke ziet alle aandacht uitgaan naar het beeldschermpje en getwitter. In zijn stukjes ‘natuurgekwetter’ zal hij in maximaal 140 woorden de aandacht proberen om te buigen naar de schoonheid die natuur heet.’
Tijdens het graven liet ik een hommel verstoord opschrikken. Woedend vloog het op mij af en stak mij meteen. Ik was verbijsterd en geschrokken tegelijk! Ik liet mijn dochters altijd hommels aaien… ‘Steken ze niet? ‘Nee, echt niet’, vertelde ik. Dat bleek dus anders te zijn! Ook al ben ik al lang van mijn voetstuk gevallen, ik heb het ze maar nooit verteld en stukjes als deze lezen ze vast niet…
Hommels zijn dikke propjes met haartjes. Net of ze tijdens de zomer nog hun dikke morsige winterjas aan hebben. Overal zit stuifmeel. Als ze opvliegen met die veel te kleine vleugeltjes ziet dat er even onhandig als schattig uit. Ik hoor mij tegen mijn kleinkinderen zeggen, ‘Kijk eens wat lief, ik ga hem aaien…’. De aantrekkingskracht wint het van gevaar. ‘Doen ze niets?’, hoor ik er nog één zeggen…
