We hebben een kastanje en dan ben je bevoorrecht! Kastanjes roepen direct de tijd uit je jeugd terug. Kijken kinderen verlangend omhoog dan is er een kastanjeboom in de buurt, reken maar! Kastanjes zoeken, zakken vol! En als ze er niet lagen dat hielp ik ze wel vallen. Stokken werden met alle kracht tussen de bladeren geworpen.
Jasmijn, Lente en Merin pluizen de uilenballen uit.
Smachtend wachten op de doffe klap op de grond van de kastanje. Nog wel vers in haar groene stekelige huis. Bij het openen daarvan was het altijd spannend! Wit of al bruin? Thuis poetste ik ze op totdat ze glommen. Blozende wangetjes. Ze hielden een magische aantrekkingskracht hoeveel je er ook al had
Op kastanjes moeten we gelukkig nog lang wachten. In de winter de kleverige knop als een gebalde vuist. In het voorjaar verandert de vuist langzaam in een geopende hand van groene bladeren. Diep ingesneden. De boom is net een prachtige kandelaar. Vol met prachtige bloemkaarsen. Bij ons witte, bij anderen rode. Maar wie wil er rode als er witte zijn? Als je verder kijkt dan je neus lang is, en dat is bij mij nogal een eind, dan valt er nogal wat meer te genieten van de bloemen! Veel wit maar ook rode en gele vegen. Sierlijke gebogen meeldraden en soms stempels.
Nu zit ik onder de kastanje als vlucht voor de zon. Ik kijk niet omhoog maar trots om mij heen. We hebben een lange tafel neergezet en daar zitten ze allemaal. Mijn geliefden. Onze drie dochters, drie schoonzonen en twee kleindochters! Ik hoef niet veel te zeggen, dat doen zij wel, maar dat wil ik ook helemaal niet. Wat een kabaal in de anders door vogels gedomineerde tuin. Maar ik geniet van het luidruchtige gekakel, gelach en gediscussieer. De kleindochters rennen al snel door de tuin op zoek naar het avontuur. Lente, onze jongste dochter, doet met hen mee en al snel komen ze uit de geheime tuin terug met handenvol braakballen van uilen. Ja de ransuil huist daar weer! Onder leiding van Lente worden er pincetten gehaald en de ballen uit elkaar geplozen. Minuscule tandjes in een kaakje van de veldmuis, een schedeltje of botje. Via internet vind ik een naam en verklaring voor alle restanten. Kijken en vergelijken. Met volle overtuiging worden tussen de haren steeds meer stukjes muis vandaan gepulkt. De tuin, ja die is wonderschoon, maar de mooiste bloemen zitten hier rondom de tafel. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens!
