In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
Door de tuin struint de afgelopen paar jaar een gezinnetje fazant op zoek naar eten.
Bij ons in de familie heten ze zafanten. De naamsvervorming is inmiddels zo ingebed dat het niet eens meer lukt ze anders te noemen in het voorbijgaan. Als je de fazant hoort roepen klinkt dat alsof zijn kop in een conservenblikje zit en hij aan zijn staart wordt getrokken. Tenminste dat las ik eens in een artikel over de roep van de fazant.
Vanaf dat moment kan ik het ook niet anders meer beleven. En de bizarre kleurenpracht in het Hollandse landschap maakt het tot een Oosterse prachtvogel verdwaald in de Hollandse klei. Totdat het mannetje zich verstopt en je hem bijna op de staart staat. Hij rent dan als een idioot kriskrassend weg totaal vergeten dat hij beter op de vleugels kan gaan.
De vogel is een ware circusattractie!
