In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
Een rust daalt in de tuin. Het is herfst. Onmiskenbaar. De eerste bruine bladeren dwarrelen uit de boom en spelen met de wind op het grasveld.
Er is veel groen maar ook nog kleur. Achter in de borders een enorme gele vlek. Helianthus bloeien uitbundig. Sedum verkleurt steeds meer roze en slingert zich als een slang door de border.
De hagen ondergaan hun laatste snoeibeurt van het jaar. Nieuwe groeischeuten steken baldadig alle kanten uit. Als een kapper scheer ik ze terug in hun oude modelletje. Strakke lijnen.
Als ik rondloop dan voel ik me nog meer ontspannen dan anders en dat is een heerlijk gevoel. De groei in de tuin stagneert en dat betekent na elke tuinklus de noodzaak om snel het volgende aan te pakken afwezig is. ‘Komt wel’ is het adagio.
Heerlijk zo’n tuin zonder urgentie. Ronduit weldadig.
