In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
Het ochtendlicht wordt opgevangen door het vele vocht in de tuin en schittert.
Herfst loopt voorzichtig de tuin binnen. Hier en daar al gevallen bladeren op het gras… Overal spinnenwebben als prachtige haakwerkjes tussen plantenstengels. Sommige bloemen haken af, anderen als herfstaster, floxen, monnikskap nemen de roep om aandacht juist over.
Als ik op dit soort momenten door de tuin banjer moet ik altijd even stilstaan bij de blauwe wikke, het is de Dagbloem, Ipomoea. Een eenjarige slingerplant met een onstuimige groeikracht. Ze groeien mij ruim boven het hoofd. De liefde tussen ons begint al met de hartvormige bladeren. De bloemen zijn intens diep paarsblauw, als grote ogen die je aankijken. Elke dag nieuwe ogen die ’s morgens openen en ’s middags weer sluiten.
Als ik langsloop vraag ik me vaak af, kreeg ik nu een knipoog van de tuin?
