In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
Maandag is het zover. De langste dag breekt aan. Het roept elk jaar weer ongeloof bij mij op. De zomer moet gaan beginnen en gelijktijdig gaat het langzaam steeds weer een stukje donkerder worden.
Er klopt iets niet, zegt iets in mij. ‘Dit zaakje stinkt’, zou ik vroeger gezegd hebben. Niet alleen wordt het zomer en eerder donker, ook de vogels doven geleidelijk de intensiteit van hun gefluit. Hun territorium hoeft niet meer te worden verdedigt. Jongen zijn groot gebracht. Het werk zit er op. Daarmee zakt de zomer als een kaartenhuis in elkaar.
Voor mij alle reden om deze dag extra bewust te beleven. ‘s Avonds door de tuin banjeren. Handjes in de zak. Melancholisch genietend van het langdurige licht met haar laatste intense vogelzang.
De tuin gaat ‘s avonds open voor bezoek. Om samen dit keerpunt te delen.
