In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
Tevreden kijk ik van boven op mijn tuin neer.
Niet dat er in de tuin veel te beleven valt. Plantenresten hangen vermoeid op elkaar. Een slachtveld van bruine resten afgewisseld met de enorme blonde grassen als de haardos van Boris Johnson himself.
Wat een tuin in de winter ook het aankijken waard maakt zijn de hoogteverschillen door struiken en bomen. Ik heb struiken als beukhaag, lonicera en spirea in grote vormen gesnoeid met een voorkeur aan rondingen. Deze tekenen de zichtbare structuur van de tuin.
Paadjes maken de verbindingen en meanderen door de tuin. Zand-, gras- en houtsnipperpaden zorgen dat het een geheel blijft. Bomen zorgen voor de verschillen en het perspectief. De geheime tuin omarmd door grote groenblijvende Oostenrijkse dennen is een schuil- en overnachtingsplek voor de hole-, houtduif en kauwtjes.
Maar er is meer. Daarover de volgende keer.
