In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
De herfsttuin voelt als een toegift. Je hebt al zoveel gekregen maar dan toch nog meer krijgen. Eigenlijk vind ik de herfst sowieso mooier dan de zomer. De tuin is in de zomer zo uitbundig. Schreeuwerig. Ik houd meer van intimiteit, ingetogenheid.
Maar spreek ik mezelf daarbij niet tegen? Het hoogtepunt van de herfst in de tuin is als de twee prunussen rood gaan kleuren. Vanuit het huis zie ik twee enorme rode vlekken boven de beukhaag.
Nog mooier wordt het als het diffuse ochtendlicht het rood vangt. Als een stoplicht schreeuwt het ‘stop, kijk mij’! Het is als het mooiste meisje van de klas, het trekt alle aandacht. Ten onrechte blijft de rest ongezien. De rode vlek wordt steeds groter als het zijn bladeren strooit onder de boom.
Het rood gaat buiten zijn lijntjes. Hoera, nog meer rood, nog mooier!
