Natuurgekwetter – editie nummer 25 – ‘Cees Verkerke ziet alle aandacht uitgaan naar het beeldschermpje en getwitter. In zijn stukjes ‘natuurgekwetter’ zal hij in maximaal 140 woorden de aandacht proberen om te buigen naar de schoonheid die natuur heet.’
De langste dag. Zonnewende.
Er is een gevoel van heimwee. Alsof er iets voorbij is. En dat is ook zo. Avonden vol licht zullen alras donkerder worden.
Misschien kom ik op deze avond, als de donkerte het licht langzaam uitgumt, de ransuil wel tegen. De uil verdwijnt geruisloos uit de binnentuin die ik binnentreed. Een magisch moment. Waarvan de trilling in de lucht blijft hangen. Snel daarna twijfel ik of het wel echt waar was.
Zoiets zou, juist deze avond, zomaar kunnen gebeuren. Het hangt in de lucht. Er is een keerpunt. Dag en nacht zijn voor even, op deze dag, overal even lang. Mensen zullen bij Stonehenge, de prehistorische steencirkel, in Engeland met elkaar wachten op de zonsopgang.
Dat doe ik niet maar ik stel wel vrijdagavond (20-23 uur) mijn tuin open en zie uit naar wat gaat komen.
