In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden.
De herfstwind rukt aan de takken. Bladeren worden afgerukt en opgejaagd.
Ze maken prachtige dwarrelingen, een prachtig schouwspel. Vliegen op, vliegen neer maar bestemming is ergens op de grond. Daar worden ze nogmaals opgejaagd met als laatste rustplaats een grote hoop soortgenoten.
Soms, als de wind draait verplaatsen de bladeren zich naar een andere hoek, een nieuwe hoop. Een prachtig schouwspel. De populieren zijn al bijna kaal gewaaid. Een mooi moment breekt aan. De tuin in om te speuren naar de schuilplaats van de vogels.
Hun vogelnestjes die pas nu zichtbaar worden nu het blad afvalt. Soms vind ik er één vol ongeloof. Hier heb ik bijna dagelijks langs gelopen en niets van opgemerkt. Dat is natuurlijk ook de bedoeling van een nest; niet gevonden worden door rovers van eieren en jongen.
Nu mogen ze gezien worden en vinden ga ik ze!
