In Natuurgekwetter vertelt Cees Verkerke over belevenissen in zijn prachtige tuin. Kleine verhalen van maximaal 140 woorden. Foto van dochter Lente nu bij haar eigen vijvertje.
Een kuil, bodemplastic en slootwater. Dat was ons vijvertje.
Je kon er dan op wachten. De groene kikkers, salamanders in en waterjuffers verschenen boven het water. Lente, mijn jongste dochter, kon ik als kind tussen de middag tijdens de schoolpauze bij haar vijvertje uittekenen.
Kikkers wennen aan mensen. Lente pakte ze gewoon uit het water. Herkend ze aan de tekeningen op hun lijf. In schriftjes tekende Lente de patronen na en voorzag kikkers van naam. Bij het vijvertje leek voor Lente de tijd niet te bestaan. Ze verdween in het geluk van haar natuurbeleving.
Telkens moest ik haar uit die wereld halen omdat ze weer naar school moest. Jaren later vraag ik me wel eens af waar ze beter mee af was,? De school of de onderdompeling in het tijdloze geluk van dat moment.
Eigenlijk is de vraag stellen het antwoord al geven…
