De zondagochtend komt, in het zachte vale zonlicht, loom op gang. In de weilanden hangt hier en daar de dauw in flarden over het gras. Het is vooral nog erg stil. Een horloge hoef ik niet te hebben. Ik weet dat het tien voor tien is. De kerkklokken dragen ver.
Als ik de vijver nader, vliegt zoals elke ochtend weer, het witgatje vol misbaar weg. Meestal alleen, soms met meer.
Ik ga op een boomstronk aan de rand van de vijver zitten om wat voor mij uit te kunnen mijmeren. Libellen snorren over mijn hoofd en voor mij zie ik een parend stel steeds met de punt van het lijf het water aantikken. Ze zetten eitjes af die zich moeten hechten aan waterplanten.
Dan komt met schokkerige bewegingen iets uit het hoge gras tevoorschijn. Een haas! Ziet ‘ie mij niet? Op ruim twee meter afstand drinkt hij water. Ik krijg alle kans om van het prachtige beest te genieten. Zijn borstelige haar is bijna oranje. Het beest huppelt weg zoals het kwam en glipt door de grote gaten van het hek de achterliggende weilanden in. Elke dag ontmoeten we de haas wel in de tuin. Het knabbelen van de planten betalen we daarvoor graag als prijs. De haas kan er alleen zijn bij gratie van het omringend groen.
Ik ga de heuvel op. Het is maar een glooiing maar alles ziet er daardoor anders uit. Ik geniet van de schoonheid van het gewone. Verderop ontwaar ik bij de ringvaart de molen van Hensbroek. Het witte kippenbruggetje er over en daarlangs de slingerende Oostdijk. Aan haar voeten de fraaie dijkwoningen en boerderijen. Het meest geniet ik echter van de groene weilanden, in vakken verdeeld door sloten, met hier en daar wat huizen. Ik zie wat hazen die ogenschijnlijk zonder aanleiding over het veld achter elkaar aan rennen. Schapen, zonder poten door de dauw, die samenklonteren voor een goed gesprek. Ik koester mooie herinneringen aan de foeragerende lepelaars in het late voorjaar. Pootje badend in de sloten met het eten tussen de tenen. De witte vogels lopend als prinsessen met op hun hoofd een verenkroon.
Beelden van een onvoorstelbare hoeveelheid van ruim 2800 huizen verdringen dit mooie plaatje. Een compleet dorp! De hazen zullen verdwijnen, de ransuilen, het witgatje. De sperwer zal zijn lange halen niet meer mogen maken. Maar vooral ook de boeren en andere mensen die hun leven lang hier wonen. Het is een keuze van of weggaan of omsloten worden door huizen. Een Hollandse tragedie. De bouwplannen van de gemeente zaaien verwarring, angst en verdriet. Emoties die in de stem van de gemeente niet meer terug te vinden zijn. Tuinen worden gehalveerd. Hoogbouw gaat het uitzicht in dit landschappelijke gebied vernietigen.
Deze omgeving is bij uitstek de plek waar mensen op adem kunnen komen. Dicht bij huis. Alle avonden en het hele weekend trekken de inwoners, naar ademhappend van de hectische maatschappij, voorbij.
Dit landschappelijk gebied is de groene long van Heerhugowaard. Het is genoeg geweest met het ontmantelen van de natuur voor weer nieuwe huizen. De natuur heeft geen stem en daarom de makkelijkste tegenstander, vandaar dat ik deze onmacht in mijn woorden omzet. Er is genoeg gebouwd in Heerhugowaard! Als de inwoners dit in meerderheid niet willen, wie laat dit dan toch gebeuren? Toch niet die door ons gekozen zijn? Dat is de wereld toch op zijn kop! Vaak staat de wereld kennelijk op zijn kop!
