Bezoekers van onze tuin willen vaak horen wat ik het mooiste vind. “De luchten en het licht”, is steevast mijn antwoord. Hun lach glijdt weg als ze aan mij zien dat ik het meen. Zoveel planten en idyllische plekjes en dan de lucht en het licht?
In de lucht krijgen alle menselijke stemmingen vorm en kleur. Het loodzwart van de dreiging verlicht het groen in de tuin als een neonschijnsel. Het felle verzengende zonlicht van de zomer doet de uitbundige kleuren tot schrale oppervlakkigheid verbleken. De wolken veranderen van gletsjers in brave schapen of lachwekkende figuren. Zonder fantasie is het leven heel wat saaier!
Een wolk voor de zon en het licht dempt. Plots zijn daar weer de felle lichtbundels, nu gericht op de weelderig korenblauwe geraniums. Aan, uit, aan, uit, gaat het licht. Soms vallen de lichtbundels achter een wolk als uitgestoken vingers vanuit de hemel op de aarde. Als het hard waait, ga ik op mijn rug languit in het gras liggen en stop een spriet in mijn mond. Soms duizelt het in mijn hoofd van de figuren die voorbij razen. Figuren ook uit het vogelboekje uit mijn jongensjaren met fraaie profielen van vogels in vlucht. Voor- en achterin op het schutblad. Ik kon er gebiologeerd naar kijken. Wat waren de specifieke kenmerken? Die opvallend korte nek van de blauwe reiger tijdens de vlucht. Bij het opstijgen vouwt hij zijn nek in een ‘S’ waardoor er in de vlucht niets meer van een reiger te herkennen is! Met geknepen ogen tegen het felle licht is het moeilijk een vogel zijn naam te geven. Niet voor mij. In mijn hoofd wijs ik de plek in het boekje aan waar ze afgebeeld staan en noem zijn naam.
Met het licht is er ook de schaduw. De zon tekent de vormen van kastanjebladeren als silhouetten op de boomstam. De kale takken van de dode linde zijn net de, naar de hemel opgerichte, armen van het beeld van Zadkine in Rotterdam. Het leven is door de dood heftiger voelbaar en zichtbaar! Aan de voeten van de stam liggen de schaduwen als een schitterend labyrint.
De ochtend kent het mooiste licht. Omfloerst en zacht valt het in banen door de kieren in de tuin. ’s Avonds melden vaak de kleuren oranje en roze zich aan de hemel. Het is of in de borders alleen bloemen met die kleuren zich dan mogen vertonen.
Het liefst zit ik ’s avonds op mijn bankje bij de grote vijver. Dan zakken de drukte en alle geluiden van de dag weg in de stilte van de avond. Ik word dubbel getrakteerd. In het water zie ik de wolken en de kleuren van ver daarboven nog een keer. Daar knipogen ze tegen elkaar.
Een ekster loopt de oever af, zo het water in. Het licht tovert zijn zwarte veren om in diep paars, blauw en zelfs rood. Al spetterend stapt hij in bad en breekt het spiegelende beeld van de wolken als ware het glas. De druppels rollen als glimmende bolletjes van de veren. Even verderop stapt een dikke houtduif bij hem in het grote bad. Hij gaat, net als een mens, tot aan zijn nek in het water en blijft daar zitten. Een lachwekkend gezicht. Ik zucht eens diep. Ja, de luchten en het licht. Ik weet het zeker!
